444 lata Uniwersytetu Wileńskiego

Jezuici założyli w Wilnie swoje kolegium, które później stało się początkiem Uniwersytetu Wileńskiego. 10 lat później, 1 kwietnia 1579 roku, decyzją króla Stefana Batorego, kolegium zostało przekształcone w Akademię i Uniwersytet Wileński prowadzony przez Towarzystwo Jezusowe. Przez długi czas był to jedyny ośrodek kształcenia wyższego na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego, a jego największy rozwój przypadał na pierwszą połowę XVII wieku. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 roku, uczelnia została zlaicyzowana przez Komisję Edukacji Narodowej.
Po rozbiorach Rzeczypospolitej Obojga Narodów, uczelnia działała jako Szkoła Główna Wileńska, a od 1803 roku jako Cesarski Uniwersytet Wileński. Jednak po 1824 roku zaczął się powolny upadek uniwersytetu, który został przypieczętowany przez powstanie listopadowe. W końcu, ukazem cara Mikołaja I z dnia 1 maja 1832 roku uniwersytet został zamknięty, a jego część przekształcona w Cesarską Wileńską Akademię Medyko-Chirurgiczną i Wileńską Akademię Duchowną. Niestety, obie te uczelnie zostały zlikwidowane 1 sierpnia 1842 roku. Uniwersytet został ponownie otwarty jesienią 1919 roku jako Uniwersytet Stefana Batorego.
22 maja 1926 roku odbyła się premiera "Księcia Niezłomnego" - plenerowego misterium w inscenizacji Osterwy i Iwo Galla, na dziedzińcu Piotra Skargi (obecnie Wielkim). Było to wielkie widowisko z gromadami statystów na koniach, muzyką, snopami świateł z reflektorów i pochodniami, grane bez pauzy. Od 1955 roku uczelnia nosiła nazwę Państwowego Uniwersytetu im. Vincasa Kapsukasa-Mickevičiusa. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 roku funkcjonuje jako Uniwersytet Wileński. Uczelnia składa się obecnie z dwunastu wydziałów, najstarszej na Litwie biblioteki, szpitala, Obserwatorium Astronomicznego, Ogrodu Botanicznego, Centrum Komputerowego oraz kościoła akademickiego pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty.